تاریکی

وسط راه پله بودم که برق خاموش شد ، تاریکی محض ، هیچ جا رو نمیدیدم دستم در هوا چرخید شاید بتونم نرده رو پیدا کنم بعد از چند بار خطا بالاخره گرفتمش حالا نوبت پام بود اهسته بردم جلو و چپ و راست تا تونستم از پا گرد رد بشم و به همین شکل اهسته پله ها رو طی کردم اولش خیلی سخت بود ولی بعد بهتر شد ، هنوز همه جا تاریک بود یاد روشندلان عزیز افتادم زندگی سختی دارن غیر ممکن نیست ولی مشکله ، تا برای خودمون پیش نیاد و در موقعیتی واقعی قرار نگیریم نمیتونیم شرایط بد رو درک کنیم

خدا رو شکر که میتونم ببینم و قطعا اگر جایی به نابینایی برخورد کنم بیشتر حواسم بهش هست