چشم دل

منم مثل خیلی ها از پا به سن گذاشتن میترسیدم ، از اینکه نقاب چروکیده ای به چهره ام بزنم در حالیکه هنوز احساس جوانی و شور و نشاط میکنم  یا  بیماریها به سراغم بیاد و دردمند بشم یکی بشم مثل بانوهای مسن فامیل که  دور هم مینشینن مدام از کمر درد و پا درد حرف میزنن یا از دلتنگی برای پسرشون چرا که عروس نابکار اجازه رفت و امد بهش نمیده یا از بی وفایی دنیا و ...یا بشم از اون دسته بانوانی که حاضر نیستن گذر عمر روی صورتشون و تاب بیارن و مدام در حال بوتاکس و بتونه کاری  و کشیدن پوستشونن  بقیه عمرشون در مطب دکترا سپری میشه برای اینکه نقاب جوانی به صورت بزنن  و از غافله طنازی زنانه عقب نمون ،دوست نداشتم جز این دو دسته باشم  اما چه میشد کرد

حال که چند ماهی از ورودم به نیمه دوم زندگی میگذره میبینم دسته سومی هم وجود داره که بسیار دلنشین و زیباست پر از شگفتی  و عجایب و تازگی و بالندگی تشبیهش میکنم به رهگذری که بعد از پیمودن بیابانی خشک و بی اب و علف به  دشتی وسیع یا دریایی بیکران میرسه ، در این قسمت از زندگی هم ماجراجویی و هیجان وجود داره منتها سبک و نوعش متفاوته  ، همه چی بستگی به نوع نگاه و راهی که انتخاب میکنم داره 

روحت شاد سهراب عزیز که گفتی چشمها را باید شست جور دیگر باید دید 

نکته : همیشه باید در حال شستوشوی چشماهامون باشیم  بعد از یه پست جدی چند کلمه شوخی خیلی میچسبه مگه نه ؟