شب دوم

سلام

بریم به ادامه مطلب

  در راه صدای زیبای زنی از رادیو پخش میشد میگفت : عشق بخشیدنیست و نه گرفتنی ، حرفش به دلم نشست شاید معنای بنام خداوند بخشنده مهربان هم که مدام در شروع هر کاری میگیم همین باشه ، صلوات میفرستادم و به حرفای سخنران اول گوش میکردم در مورد اهمیت سلام بود و اینکه به بچه ها سلام کنیم و بهشون احترام بزاریم بخاطر بزرگتر بودن توقع نداشته باشیم اونا بهمون سلام کنن و اینطوری بهشون اموزش بدیم حرف دیگه ای هم گفت برام جالب بود نمیدونستم اینکه نمازهای مستحبی رو به هر شکل و در هر جایی باشیم میتونیم بخونیم حتی نیازی به وضو هم نیست گرچه گرفتنش بهتره ، مثلا در اتوبوس یا وقتی در پارک قدم میزنیم و یا هنگام خواب میشه نمازهای مستحبی رو خوند ، به عبارتی مثل نمازهای واجب حتما نیاز به تشریفات خاص و مخصوصی نداره ، یه جور ارتباط خودمونی با خداست در هر وضعیت و شرایطی که هستیم

بنظرم اومد نمازهای واجب مثل مهمانیهای رسمیه که تشریفات خاصی باید حتما رعایت بشه و نمازهای مستحبی مثل مهمانی های خودمانی ، سخنران دوم حرفایی زد که در هر جایی و جمعی نمیشه زد و نباید زد و مخاطب خاص خودشو میطلبه ، بنظر من همین ادما باعث دور شدن و زده شدن بعضی ها از دین میشن برای اینکه  دین را چنان دور و سنگین و سخت جلوه میدن که بعضی ها میگن برو بابا اگه دین اینه نخواستیم ، خب همه که بچه پیغمبر نیستن و همه که نمیتونن به مدارج بالای ایمان برسن ، اکثر ما ادمای معمولی هستیم همینقدر که واجباتمون رو انجام بدیم و ادمای خوبی باشیم بنظرم خوبه