آجیل

- مردم اعصاب ندارن نزدیک چراغ قرمز میشدیم ماشین پشتی هی بوق میزد چراغ میداد که سریعتر برو ، اخه سریعتر کجا بریم وقتی چراغ قرمزه ؟

قیژ با عصبانیت و چند تا بوق که بار معنایش فحش بود اومد کنارمون سرشو اورد بیرون و اینبار با زبان شیرین فارسی چند تا بد بیراه که بدترشو احتمالا بلد نبود نثارمون کرد

یه مشت اجیل تعارفشو کردم و گفتم اجیل بخور حرص نخور دو روز دنیا ارزش حرص خوردن نداره 

- یه عروسی در پیشه و من به این فکر میکنم که چی بپوشم ؟ جالبه قبلا که مدل لباسها اینقدر متنوع نبود و تعداد مزونها و غیره و ذالک اینقدر زیاد دردسر کمتری برای انتخاب لباس داشتیم اما الان ادم سرگیجه میگیره ، البته یه مدلی در ذهنم هست گمان نکنم حاضریش پیدا بشه ، حوصله گرفتاریهای خیاطی و رفت و امدشم که ندارم کم کم دارم به نتیجه ای که انیشتین رسید میرسم

انیشتین زندگی ساده ای داشت و در مورد لباس
هایی که به تن می کرد بسیار بی اعتنا بود. روزی یکی از دوستانش از او پرسید: استاد
چرا برای خودتان یک لباس نو نمی خرید؟

انیشتین لبخندی زد و پاسخ داد: چه احتیاجی
هست؟ اینجا همه مرا می شناسند و می دانند من که هستم.

تصادفا پس از چند ماه همان دوست در شهر
دیگری با انیشتین رو به رو شد و چون همان پالتوی کهنه را به تن او دید با حیرت
پرسید: باز هم که این پالتو را به تن دارید؟

انیشتین جواب داد: چه احتیاجی هست؟ اینجا
که کسی مرا نمی شناسد.