رقص

ایکاش در بچگی دزدی پیدا میشد و خجالتی بودنمو  ازم  میدزدید  در اینصورت تا اخر عمر مدیونش میشدم ، افسوس که همچین دزدی وجود نداره ، خجالتی بودن از بچگی حتی تا همین الان با من بوده ، بقیه رو پر رو میدونستم و از رفتارشون خوشم نمی اومد بعدها فهمیدم این منم که خجالتی هستم این صفت باعث شد نتونم در جمع درست حرف بزنم نتونم ارتباط برقرار کنم نتونم از حقم دفاع کنم ، دفاع کردن از حق پیشکش حتی اگه  جایی مهمان بودم و مثلا تشنه ام میشد خجالت میکشیدم یه لیوان اب درخواست کنم ، بعدها سعی کردم خجالت و کنار بزارم اما نمیشد وقتی در موقعیت قرار میگرفتم همه چی از یادم میرفت تمام تمرینها قول و قرارهایی که با خودم گذاشته بودم قلبم به شدت میزد انگار قراره اعدامم کنن ، در محیط کارم با وجودیکه جز بهترینها بودم اما مدیران بابت خجالتی و کم سرو زبون بودنم ازم خوششون نمی اومد ، فقط در یه مورد به هیچ وجه احساس خجالت نداشتم اونم موقع رقصیدن ، خب جوونترها خاطرشون نیست زمان ما در مجالس یا عروسی ها اینطور نبود که همه از ریز و درشت با شنیدن آهنگ بپرن وسط و اینقدر شلوغ بشه که چشم چشم و نبینه اون روزا  باید کلی ناز این و اون و میکشیدن تا یکی لطف کنه و یه  کم برقصه ، در این بین تنها کسی که بدون نازکش خودش پیش قدم میشد و تا آخر مجلس هم به زمین نمینشست من بودم ، موقع رقص انگار ادم دیگه ای میشدم چیزی به اسم خجالت در وجودم وول نمیزد رها میشدم بجز خودم هیچکس دیگه ای رو نمیدیدم و ....