این احساس منه

رفتن و زندگی کردن در خارج یکی از آرزوهای بزرگ پسرخاله ام بود امکانش براش فراهم نشد و این ارزو  رو گذاشت برای بچه هاش دخترش زود ازدواج کرد و علاقه ای به خارج رفتن و ادامه تحصیل نداشت ، تا اینکه بالاخره پسرش ارزوی پدر و براورده کرد و برای ادامه تحصیل و کار و زندگی رفته خارج ، هرگز نتونستم درکش کنم اینکه چرا اینقدر زندگی و مقیم شدن در کشوری بیگانه براش جذابه ، دوبار در زندگیم فرصت رفتن به خارج و مقیم شدن پیش اومده ولی  رد کردم ، دوست دارم برم و کشورهای مختلف فرهنگ و اداب و رسوم مختلف و جاهای دیدنی دنیا رو ببینم ولی دلم نمیخواد خارج از ایران زندگی کنم ، اینجا رو با همه کم و کاستیهاش با دود و ترافیکش با ادمایی که مدام بوق میزنن و اعصاب خورد میکنن یا همسایه بی ملاحظه ای که نصف شب ساز زدنش میگیره با گرونی و  دولا پهنا حساب کردن اجناس کاسباش و گرفتاری و بالا پایین رفتن کارهای اداریش حتی کثیف شدن و ریختن لیوانهای یه بار مصرف بعد از عزاداریها یا اعیاد مذهبیش و ...... دوست دارم اینجا وطن و خونه منه هر چند کامل و بی عیب و نقص نباشه من اینجا صاحب خونه ام نه یه مهمان ، این احساس منه